28/3

Wat is het toch fijn om in onze vertrouwde omgeving bij de zusters wakker te worden. Ons ontbijt staat klaar voor twee en we kunnen aan onze dag beginnen. 

We starten terug in het ziekenhuis maar nu zonder de rest van het team. We worden onder de vleugels genomen van Martin. Onze grote chef. We maken met hem alle kompressen klaar voor de volgende dag. Intussen verteld hij over zijn kinderen en het loon die hij heeft in het ziekenhuis. 100 euro in de maand, daarmee zou je in België niets zijn. Hij bid elke dag tot god voor hulp en sterkte in zijn leven. Als al het werk gedaan is is het tijd voor 'le repos'. Iedereen, of toch de meeste nemen 's middags een dutje. Het is dan het heetst op de dag en er wordt ook veronderstelt om dan niet te veel arbeid te verrichten. Dit merk je goed als je rondkijkt. Verpleegkundigen die de brandcar gebruiken om uit te rusten,  buiten liggen ook mensen te slapen. We bellen intussen Agbadebo om te vragen waar hij is maar blijkt dat hij nog in Cotounou zit en pas laat in de namiddag zal arriveren. Dus nemen we de namiddag om naar de bank en naar de winkeltjes te gaan. Dit allemaal dankzij Martin want hij stelt meteen voor om ons weg te brengen. 

We genieten met volle teugen van een fris biertje en keren op tijd terug voor een heerlijke maaltijd klaargemaakt door onze favoriete zuster, zuster blanche. Ze is enorm bezorgd om ons en vraagt ons of we wel geld genoeg hebben, of we al hebben kunnen bellen met de chirurg en de chauffeur. We stellen haar gerust en kruipen vroeg in ons bed want om 8u verwacht Agbadebo ons voor zijn visites.